اهمیت سخنان دیشب نتانیاهو در فهم موضع تل‌آویو پس از پاسخ حماس جاری بود.

حقیقت این است که نتانیاهو تصور می‌کرد که پاسخ حماس، یک پاسخ منفی است که با آن می‌تواند حماس را مقصر عدم توافق جلوه دهد اما پاسخ مثبت و مقتدرانه مقاومت، عملا توپ را در زمین نتانیاهو انداخت و وی که سردرگم از پاسخ منطقی حماس و حمایت میانجی‌ها از آن بود، تلاش می‌کند تا بحران و جنگ را در غزه (حمله به رفح) و منطقه گسترش دهد.

با این کار دو هدف حاصل می‌شود:

۱. خرید زمان و فرار تل‌آویو از پاسخگویی

۲. تشدید سقف با هدف ورود به مذاکرات و امتیازدهی کمتر و امتیازگیری بیشتر

با وجود این، به نظر نمی‌رسد که پاسخ اسرائیل به آتش بس منفی کامل باشد بلکه آنها به دنبال حفظ میز هستند زیرا در صورت رد کامل خواسته‌های حماس آنها به میانجی‌ها اطلاع می‌دادند. همچنین در ساعات گذشته، یک هیئت رژیم صهیونیستی وارد قاهره شده تا در خصوص آخرین مسائل بحث و تبادل نظر شود.

در این سفر، هیئت رژیم بر تشدید کمک‌ها تاکید کرده اما گفته که امکان عقب‌نشینی نیروهای ارتش از غزه و یا بازه زمانی آتش‌بس به هیچ وجه به دلیل شرایط داخلی رژیم قابل قبول نیست؛ چرا که اینها اعلان رسمی شکست خواهد بود.

مصری‌ها نیز از هیئت اسرائیلی خواسته‌اند که با توجه به شرایط بحرانی آنروا، ورود کمک‌ها خارج از این چارچوب باشد و همچنین مقامات رژیم از صحبت در خصوص حمله به رفح بپرهیزند و در ازای آن مصر تلاش خواهد کرد تا با اقدامات تأمینی همچون دوربین، سیم خاردار، افزایش دیوار و مذاکره با طرف فلسطینی، به اسرائیل اطمینان دهند.

گفتنی است مقامات رژیم صهیونیستی به دنبال این هستند که خود حماس شروطش را ملایم‌تر سازد. اما مقاومت هم دیگر چیزی برای از دست دادن ندارد و به دنبال بازگرداندن شرایط به قبل از ۷ اکتبر با امتیازات اضافی است. بنابراین دو طرف به دلیل اینکه کارت‌های متعدد شکست و پیروزی دارند(هر چند کفه به سمت مقاومت است)، سقف‌های بلندی هم دارند. هر چند رژیم تا الان هم هیچ دستاوردی نداشته اما هنوز به وضعیتی نرسیده که بتواند شکست ۷ اکتبر را پذیرفته و به سمت یک باخت سنگین‌تر در قالب توافق آتش‌بس برود.

رژیم برای حمله به رفح نیز سه مشکل اساسی دارد:

۱. وجود حدود ۱ میلیون آواره تجمیع یافته در رفح
۲. عدم موافقت مصر
۳. هدف سیاسی رژیم

این در حالی است که مقاومت یک اصل اساسی دارد و آن این است که «نمی‌گذاریم دشمن به حتی یک دستاورد برسد که رهبران آن، در کنفرانس‌های مطبوعاتی آن را ارائه داده و تبدیل به کارت فشار در میز مذاکره کنند» این توجه میدان به میز سیاسی و پیشبرد مواضع مذاکراتی در میز سیاسی مطابق شرایط میدانی، نمونه‌ای عالی از فعالیت مکمل و همراستای دیپلماسی و میدان است.